‘Gozer!’ klinkt het wanneer wij de tuin van De Heerlijkheid binnenstappen. Het is een welkom zoals we dat niet eerder kregen tijdens onze reis langs in totaal elf prachtige plekken in en om Den Bosch. We zijn uitgenodigd door Marike en Rick, die drie jaar eerder hun prille Tinder-relatie bestendigden met de koop van een adembenemend huis in dit piepkleine dorpje aan de Maas. Wikipedia leert ons dat Bokhoven in de 14e eeuw uitgroeide tot “heerlijkheid”, een Middeleeuwse bestuursvorm. Het werd ook de naam die Marike en Rick gaven aan hun eigen nieuwe optrekje. En heerlijk ís het er, daar in dat liefdevolle huis, die prachtige tuin en het inspirerende atelier, waar zij wonen met een zwik aan (bonus)kinderen en dus met een joekel van een labradoodle, genaamd Gozer.
Het grote zwarte dier scharrelt rustig door de tuin terwijl wij aan het opbouwen zijn. ‘Je moet de mensen zien kijken,’ lacht Rick. ‘Loop ik over straat en roep ik Gozer, dan draait meteen iedereen zich om.’ Het duurde kortom niet lang of de hond was een bekendheid daar in Bokhoven, wat met zich meebracht dat de algemene regels niet voor hem gelden. Gozer zwemt bijvoorbeeld graag in het water achter het hekje waar “verboden voor honden” op staat. Dat mag hij gewoon. En dankzij hem durven wij er zelf ook even in te duiken op deze bloedhete dag, vlak voordat we beginnen met de voorstelling.
In ons interviewprogramma Zomaargasten spreken we elke dag willekeurige bezoekers over hun leven. In De Heerlijkheid leidt dat tot een gesprek met iemand die als kind droomde van een toekomst als veearts, maar uiteindelijk met computers ging werken in India. We interviewen een vergevingscoach die gedurende haar leven had ingezien dat boosheid ‘vergif is wat je anderen wilt geven, maar jezelf toedient’. En tot slot een man die naar eigen zeggen niet zo in de openbaarheid hoeft. Schoorvoetend stapt hij naar voren, om vervolgens een prachtig inkijkje te geven in zijn bewogen leven.
Jaren geleden ontmoette hij de liefde van zijn leven. Enige probleem: hij had een relatie met een vrouw en deze nieuwe vlam was een man. Er volgt een gesprek over acceptatie, over wel of niet mogen zijn wie je bent. En de vraag waarom regels die voor niemand gelden wél opgaan voor jou. ‘Waarom mogen mijn man en ik geen bloed geven bij de bloedbank, terwijl we monogamer zijn dan de gemiddelde hetero?’ Ook durft hij nog altijd niet hand in hand over straat te lopen. Alleen als het echt heel donker is, als niemand het ziet.
Dat is behoorlijk eenzaam soms: ‘Als ik buiten even een arm om me heen nodig heb, dan is er niemand,’ slikt hij. Op dat moment springt Gozer, die het hele gesprek gevolgd heeft, het podium op. En terwijl de laatste woorden van de gast nog in onze hoofden naklinken en niemand van ons de anderhalvemeterregel doorbreekt, legt het dier zachtjes z’n snuit op zijn schoot.
Geef een antwoord
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.